Καστράτο (επίτομο)

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Ο γάτος Καστράτο είναι μετεμψύχωση μεγάλου ευνούχου της αρχαιότητας: o θεολόγος Ωριγένης, ο ιουστινιάνειος στρατηγός Ναρσής ή μήπως κάποιος απ’ τους πολυμήχανους παρακοιμώμενους πρωθυπουργούς του Βυζαντίου; Ας αποφασίσει ο ίδιος. Εμάς μας ενδιαφέρει σύμπασα η τριάδα «Καστράτο». Λοιπόν, είναι ομοούσια. Και οι τρεις ήρωες ευνουχισμένοι: ο Καστράτο από σώμα, η γηραιά κυρία από πνεύμα, η Λουκρητία από ψυχή. Τρεις αναπηρίες του σύγχρονου κόσμου που παίζουν εδώ το παιχνίδι των ρόλων και που εκτρέφουν μαζοχιστικά τη δυστυχία τους καθώς εξαρτώνται η μια απ’ την άλλη. Ο κάθε ήρωας εκφράζει το δικό του ανικανοποίητο για το οποίο και κατηγορεί, όπως όλοι μας, είτε το ομολογεί είτε όχι, τη... Βάσκανο μοίρα. Αν οι ρόλοι άλλαζαν –ο Καστράτο αρτιμελής και ακόρεστα λάγνος, η Λουκρητία «απαθής» και ενάρετη, η κυρία αντιρομαντική, αυταρχική και ίσως νεάζουσα–,πάλι το τοπίο του κόσμου θα νοσούσε ανίατα, πάλι η τριάδα θα ναυαγούσε μέσα στις αντιφάσεις της και, βέβαια, ο «Καστράτο» θα ισορροπούσε και πάλι ιδιοφυώς, ως ποιητικό κόμικς. Η ποίηση του «Καστράτο» λοιπόν συνίσταται ακριβώς στη συμμετρία του με την ουσία των σχέσεων στον σύγχρονο κόσμο: είναι αδύνατες. Αυτός ο «διάλογος κωφών», πέρα από τους γελαστικούς μηχανισμούς του, είναι διδακτικός ως προς τούτο: ότι τα όντα σήμερα ζουν ως κωμικοτραγικά και ιδίως μόνα, μέσα στις ανάγκες τους και στον δικό του κώδικα ομιλίας το καθένα. Από την εισαγωγή του Γιάννη Βαρβέρη

Σελίδες: 280
Ύψος (cm) & Πλάτος (cm): 24 X 17